Wstęp
piątek, 15 kwietnia 2016 roku
Ola, 15 lat, Marynarz i cień generała Bema
Akcja: lipiec 1970 roku
Ola jeździła co roku na część wakacji do
cioci, siostry taty, do Szczecina. Ciocia była singielką, co wtedy nazywano
starą panną. Pracowała w WZGS jako księgowa i miała przepiękne mieszkanie,
wysokie na 3,80 m, zaraz przy Wałach Chrobrego, z widokiem na park. A w nim duży,
jasny, przestrzenny pokój z przytulną wnęką odgrodzoną od całości zasłoną w
słoneczniki. We wnęce stała toaletka z trzyskrzydłowymi lustrami, szeroki
tapczan oraz mały stoliczek z marmurowym blatem, na którym stał adapter
Bambino. Ten magiczny kącik przez okres pobytu u cioci stawał się królestwem
Oli. Codziennie, kiedy tylko zamykały się drzwi za idącą do pracy ciocią, Ola
puszczała zdobytą, wyproszoną i zakupioną w znajomej księgarni płytę Niemena „Enigmatic”.
Najlepszy polski rock, przez 15 tygodni plasujący się na pierwszym miejscu
radiowej listy przebojów – w kółko i w kółko – „Bema pamięci rapsod żałobny”.
Słuchając niezmiennie tego jednego utworu, Ola malowała usta czerwoną szminką
cioci i rozplatała misternie splecione, oraz posmarowane dzień wcześniej płynem
do trwałej ondulacji, 22 warkoczyki. Malowała też na powiekach długie czarne
kreski, patrząc na nieskończoną ilość swoich odbić w okalającym ją lustrze
toaletki. Stopniowo rozplatane włosy, gęste, twarde i silne z natury, tworzyły
kaskadę drobnych fal rozpływających się od pupy do nieba. Ola wyglądała
ekstrawagancko. Oprócz burzy loków i czerwonych lakierowanych botków mogła
dodać do tej stylizacji wspaniały prezent. Ciocia kupiła dla niej kupon
materiału różowej krempliny, z której zaprzyjaźniona sąsiadka uszyła dla Oli
minisukienkę. Atrakcyjność sukienki podkreślały przyszyte gęsto, od szyi do
pępka, perłowe guziczki zapinane na materiałowe pętelki.
W lipcowy, gorący, słoneczny dzień Ola
ubrała różowo-czerwony kostium i wyszła z domu. Przeszła kawałek wśród zieleni
i usiadła na schodach największego tarasu Wałów Chrobrego. Nie było wówczas
większego przeciwieństwa, niż wygląd zewnętrzny Oli – kurtyzana pomieszana z
lalką Barbie, i wewnętrzny – mroczny, hardrockowy.
Ola w różowej, krótkiej sukience, pełnej
perłowych guziczków, w czerwonych lakierowanych botkach, z czerwonymi ustami,
siedziała na schodach Wałów Chrobrego. Uwielbiała ten zakątek. Jeszcze nie
potrafiła patrzeć na korony drzew, więc park, który miała za plecami, odkryje
dopiero za 30 lat, teraz patrzy na przestrzeń tarasów widokowych, fontanny, Odrę,
rzekę portową, na statki o nieodgadnionych nazwach,
na marynarzy płynących w miejsca, których nawet nie potrafi sobie
wyobrazić.
Mimo że na świecie lato w pełni zachwycało jasnym słońcem i błękitnym niebem, to w sercu Oli zalegała wielka tęsknota i ciemna tajemnica. Z tego emocjonalnego głosu Niemena, odprawiającego rytuał średniowieczno-rycerski, od gregoriańskich chorałów, tysiąca świec, brzmiącego w głowie pogrzebu wymyślonego przez Norwida: „wieją, wieją proporce, i konie z rycerzami, pochodnie” – kołatały jej w głowie słowa, sceny mocne, dynamiczne, mroczne i wzniosłe – „czemu cieniu odjeżdżasz, przy pochodniach, co skrami grają około twych kolan, rwie się sokół i koń twój podrywa stopę jak tancerz, wieją, wieją proporce i zawiewają na siebie, trąby w łkaniu, aż się zanoszą, pokłaniają z góry opuszczonymi skrzydłami, wchodzą w wąwóz i toną, wychodzą w światło księżyca, dalej, dalej, stoczyć się przyjdzie do grobu i czeluście zobaczym czarne, serce zemdlałe ocucą – pleśń z oczu zgarną narody, dalej, dalej...” – dudniło w całej Oli.
*
* *
„Czy to prawdziwe?” – usłyszała Ola
pytanie zadane przez przystojnego mężczyznę,
z figlarnymi piwnymi oczyma i
czarną długą brodą, który chwycił w ogorzałą dłoń kosmyk jej loków. Ola
nagle pozbyła się zbroi, zeskoczyła z konia, odłożyła włócznię, oderwała wzrok
od generała odjeżdżającego cieniem i przeistoczyła się z powrotem w
dziewczynę, która zapisała w pamiętniku zadanie na wakacje: „pocałować się z
brodaczem”. Uff, ten brodacz całkiem, całkiem.
Rozpoczęli rozmowę, Ola opowiedziała bez
wahania, że w tym roku we wrześniu kończy 18 lat, przyjechała do Szczecina do
starszego brata, który tu mieszka z rodziną, a w domu zostały jej dwie
przybrane siostry bliźniaczki, mama dawno nie żyje, a ona kocha Norwida i
Niemena, i bez nich nie ma życia, kiedyś kupi sobie konia i w białych
kolanówkach będzie na nim galopować przez lasy i pola.
Marynarz z kolei opowiedział, że ma na
imię Janusz, ma 28 lat, i jak został marynarzem, i że pochodzi z
Torunia, ale od dziecka chciał pływać do Chin i jego marzenie się spełniło. Zaciągnął
się na dziesięciotysięcznik „MS Konopnicka” i zaraz jedzie do Świnoujścia,
wypływa na dłużej, nie lubi tego statku od czasu pożaru, mimo że minęło od
niego dziewięć lat, czuje się na nim złą energię, a w nocy na wachcie
przychodzą duchy spalonych stoczniowców. Powiedział też, że Ola mu się bardzo
podoba, że cieszy się, że nie jest ze Szczecina, że przywiezie jej na 18
urodziny lalkę jej wielkości i że do niej w październiku przyjedzie, i żeby na
niego czekała, i poprosił o numer telefonu. I jeszcze, żeby do niego pisała,
jak zaadresuje na „MS Konopnicka” to na pewno dojdzie, najwyżej list poczeka na
niego w porcie.
Tak więc odszedł bez pocałunku, nawet
bez muśnięcia dłoni, jedynym ich kontaktem było dotknięcie włosów Oli.
A Ola, cóż, nie miała świadomości, że na
tych schodach w słońcu wyglądała bosko pięknie, ponętnie i magicznie, tak dorośle.
„Czemu, Cieniu, odjeżdżasz, ręce
złamawszy na pancerz” – wróciła do średniowiecznych klimatów, przywdziała w
myślach zbroję rycerską, podniosła z ziemi proporce i uniosła wysoko, aż
zawiewały na siebie, a blask słońca zamienił się szybko w blask księżyca.
A potem jej nastrój diametralnie się zmienił,
kupiła sobie kręconego loda włoskiego i podskakując, poszła do domu posłuchać
dla odmiany drugiego utworu z płyty – „Jednego Serca, tak mało mi trzeba...”.
*
* *
Trzy miesiące później
Oli umknęło z pamięci tamto letnie
spotkanie, aż raz, w jesienny szary dzień, zadzwonił on i umówili się przed
głównym wejściem na targi w Poznaniu, wtedy było to popularne miejsce spotkań.
Ola miała zapleciony warkocz, czystą twarz, granatową spódniczkę i
szarą kurtkę. Stała długo, rozglądając się, ale nikt do niej nie podchodził,
ani też nie było w pobliżu spodziewanej postaci. Przy barierce stało dwóch
mężczyzn, ale żaden nawet ciut, ciut nie przypominał tamtego
marynarza. A jednak jeden z nich podszedł do Oli i spytał – „Czy ty jesteś Ola?”
– „O rany” – jęknęła Ola – „facet bez brody i jakoś taki mało ciekawy”. Pewnie
dla niego też bardzo różniła się od spodziewanego, zapamiętanego obrazu.
Ale cóż, jak to młodzi, puch,
i nagle wszystko się rozładowało, zaczęli pękać ze śmiechu. Janusz
opowiedział, jak przegrał w karty na statku swoją brodę i lalkę, którą wiózł
dla Oli i dał jej zastępcze prezenty, zapałki zapalające się potarciem o cokolwiek
i długopis z panią w kostiumie kąpielowym, który po odwróceniu zsuwał się,
ukazując panią nagą.
Więc poszli za rękę na spacer do Ogrodu
Botanicznego, a potem do kawiarni „Uśmiech”, gdzie założyli się, kto zje więcej
serników (oboje uwielbiali zakłady). Wszyscy goście „Uśmiechu”, łącznie z
obsługą lokalu, sekundowali Oli. W sumie zakład skończył się nierozstrzygnięty,
ponieważ oboje mieli zaklajstrowane na amen buzie i jeszcze do tego głupawo
przez te zapchane usta chichotali.
Ha, ha, to był sympatyczny czas, ale Ola
musiała wracać do domu, mama trzymała ją krótko i 20.00 to była bardzo późna
godzina do powrotu do domu.
*
* *
Po jakimś czasie, jeszcze
wieczorem, w domu Oli zadzwonił telefon.
Mama Oli podniosła
słuchawkę i rozmawiała dłuższą chwile. Udając Olę, powiedziała Januszowi, który
zapraszał ją na szampana do swojego pokoju, w hotelu Merkury, że nie pije alkoholu i mama nie
pozwala jej spotykać się z chłopcami. I w ten sposób historyjka, która miała
całkiem obiecujący początek, przestała mieć jakikolwiek ciąg dalszy. Ola już
nigdy nie zobaczyła Janusza, ani o nim nawet nic nie usłyszała, z czasem nawet
zapomniała jak się nazywał, a i to czy na pewno miał na imię Janusz też nie
jest pewne.
PS Ola do dzisiaj ma słabość do
marynarzy i wierzy we wszystkie ich opowieści.
PSS „MS Konopnicka” został sprzedany Chińczykom,
zmienił nazwę na YIXING i w roku 1980 w Szanghaju spłonął ostatecznie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz